هوی یارو! یه دس دندون طلا، چند؟؟

بچه بودم نفهم بودم.. آقا مشکلیه؟! ما لذتی بردیم از این نفهمی ِ بچه‏گی و هرروز از خدا می‏خوایم یه سری توله زاغی، نفهم‏تر از خودمون بهمون مرحمت کنه.. من بچه بودم نفهم بودم و این پررنگ‏ترین حسیه که هنوز واسم زنده‏ست..

من بچه بودم نفهم بودم پس تقصیری نداشتم اگه فکرمی‏کردم هرکی دندونپزشکه از بیخ و بن دندونای ردیفی داره! از همون چهارسالگی که پام به دندونپزشکی باز شد و دیگه هم بسته نشد، اولین نگاهم رو لب و دهن دکتر می‏چرخید تا به خودم ثابت کنم که اگر دندونپزشک بشم، از شر خرابی دندونهام راحت می شم.. به خیالم که هیچ خیاطی تو کوزه نمی‏افته.. اما چه فایده که دکتر همیشه ماسک داشت و من وقتی فهمیدم دندونپزشک شدن دردی از دردهای دندونم دوا نمی‏کنه که یه سری کامل همه‏ی دندونام و عصب‏کشی و پر کرده بودم!!

من بچه بودم نفهم بودم، اما انقد و فهمیدم که خیلی هم تقصیرکرم‏هایی که شبها تو دندونام مجلس بزم و رقص راه می‏نداختن نبود که من همیشه‏ی خدا زیردست دندونپزشک بودم! خدا حال کرده بود به ما دندونهای کم‏بنیه بده تا تحمل سختی‏ها درآینده واسمون راحت شه! همین..

::

پ-ن: خیلی وقته دست از کودک‏نویسیم برداشته بودم، تحمل باید تا موتور نفهم‏گوییم راه بیفته!

بازهم پ-ن: انقد همیشه طولانی نوشته‏ام همه‏ش حس می کنم این مطلب یه چیزی کم داره! ترک عادت هم بد مرضیه‏ها!